As súas orixes medievais están asociados co episcopado de San Pedro de Mezonzo (985-1003). No segundo cuarto do século XII, con Xelmírez como arcebispo, foi totalmente reconstruída en estilo románico. No segundo cuarto do século XIV, a porta principal foi remodelada, e o tímpano da Epifanía da época consérvase no seu interior. Ao final do século XVIII, levou a cabo a segundo reforma completa, realizadas polo Arcebispo Malvar, que demoleu a construción anterior enteira. Esta segunda reconstrución, realizada por Melchor de Prado, segue os canons do estilo neoclásico. Aséntase sobre unha planta rectangular, cunha soa nave, construída en sillería de granito e unha cuberta en teza de dúas augas. A nave está distribuída de xeito uniforme e disposta en catro seccións, cunha bóveda e unha capela maior, que representa o presbiterio da ábsida. Detrás do presbiterio atópase a sancristía de planta rectangular. A fachada é moi austera, dunha soa sección que reflicte a estrutura interior, e cunha fiestra cun dintel, encima do cal hai un pequeno teito simple. Dentro da igrexa, pódese ver unha exposición, principalmente de Arte Sacra, que forma parte dun itinerario museográfico integrado tamén polas exposicións na Capela Xeral de Ánimas e da igrexa de Santa María do Camiño.
Subrecursos asociados: Colección de Arte Sacra de Ánimas, S. Bieito e Sta. Mª do Camiño