Este templo neoclásico foi reconstruído cara a 1770 sobre o primitivo de época románica situado neste mesmo lugar. Edificio dunha soa nave dividida en cinco tramos por arcos faixóns e bóveda de aresta, completado por capelas laterais de aire máis clasicista. No seu interior destaca o retablo maior barroco realizado cara a 1758 por Manuel de Leis. a súa fachada principal está decorada con elementos barrocos e neoclásicos. nela destaca o grande óculo, cuberto por unha coroa laureada de talle excepcional, sobre o que se dispón o pequeno campanario. A porta de entrada está enmarcada por catro pilastras xigantes de orde xónica que sustentan o frontón.